Streszczenia i opracowania lektur szkolnych klp klp.pl
Rodzina Borejków – niezamożna, niezaradna i pozbawiona siły przebicia.

Gabriela Borejko – siedemnastoletnia sportsmenka o długich nogach. Miała szerokie i stanowcze brwi, jakby stworzone do tego, by nimi lekceważąco poruszać. Wyróżniały ją brązowe, inteligentne oczy, rumiana, silnie piegowata twarz. Nosiła wytartą kurtkę, burą kurtkę i beret nieokreślonego koloru. Miała nierówno przyciętą blond grzywkę. Wyglądała jak duży, zaniedbany chłopak. Grała w koszykówkę w AZS-ie. Była wyzbyta kokieterii, cechowała ją pewna nonszalancja.

Gabriela Borejko - charakterystyka


Akcja „Kwiatu kalafiora” skupia się na rodzinie Borejków, jednak główną bohaterką jest najstarsza z córek – Gabriela Borejko. Siedemnastoletnia dziewczyna to sportsmenka o długich nogach. Ma szerokie brwi, jakby stworzone do tego, by nimi lekceważąco poruszać. Wyróżniają ją brązowe, inteligentne oczy, rumiana, silnie piegowata twarz. Ma też nierówno przyciętą blond grzywkę, dlatego wyglądała jak duży, zaniedbany chłopak.

Gabrysia na co dzień nosiła wytarte dżinsy, burą kurtkę i beret nieokreślonego koloru. Nie dbała o swój wygląd, nie malowała się. Krytykowała to zarówno jej młodsza siostra Ida, jak i kuzynka Joanna. Jednak Gaba ma do swego wyglądu dystans. Cechuje ją także duże poczucie humoru. Jej główną pasją była koszykówka, w którą grała w AZS-ie. Dzięki temu, że w domu wciąż królowały książki Gabrysia była oczytana, inteligentna i ambitna. Nie miała problemu z większością przedmiotów, szczególnie lubiła język polski i swojego wychowawcę Dmuchawca. Najgorzej szło jej z fizyki, jednak okazało się, że z tego przedmiotu także potrafi dostać piątkę. Czas wolny Gabrysia spędzała z przyjaciółmi na prywatkach, potańcówkach, a także rozmowach o życiu. To jej eksperyment z wysyłaniem sygnałów dobra zainicjował powstanie Grupy Dyskusyjnej ESD.

Gabriela była wyzbyta kokieterii, cechowała ją pewna nonszalancja. Miała dobry kontakt z rodzicami, jednak młodsze siostry często traktowała z góry, instrumentalnie. Gdy zajęła się prowadzeniem domu pokrzykiwała i poszturchiwała młodsze rodzeństwo. Ida uważała ją za tyrankę. Także w relacjach damsko-męskich nie radziła sobie idealnie. Nie potrafiła szczerze porozmawiać z Januszem Pyziakiem i zaufać mu. Jednak serce zwyciężyło i choć z wierzchu Gaba nie miała za grosz romantyzmu, to w środku czuła rosnącą miłość. Gaba jest obowiązkowa i sumienna, co wykazuje podczas nieobecności mamy, która trafia do szpitala. Potrafi zająć się swoim rodzeństwem i całym domem. Jest także gościnna i to w jej domu najczęściej zbierają się przyjaciele z Grupy Dyskusyjnej.

Myślę, że Gabrysia jest typową nastolatką, która ma swoje problemy i gorsze dni. Jej erudycja, przyjazny stosunek do otoczenia, chęć dawania dobra zjednują tę bohaterkę. Dzięki temu, że ma swoje wady i nie jest kryształowa dużo łatwiej się z nią utożsamiać.

Ida Borejko – czternastoletnia, chuda i rudowłosa dziewczynka. Miała chudą, płaską i okrągłą jak talerz twarz, zadarty nos i rude brwi. Nosiła za duże palto po siostrze. Przejmowała się swoim wyglądem, potrafiła wiele czasu spędzać przed lustrem. Miała adoratora – Waldzia, który wykonywał za nią domowe obowiązki i pomagał w odrabianiu trudnych lekcji. Nadmiernie interesowała się płcią przeciwną i starała się zwrócić jej uwagę na siebie.

Natalia Borejko – miała włosy rude jak marchewka i była bardzo szczupła. Zwana była Nutrią. Mówiła o sobie w rodzaju męskim. Często smuciła się i płakała bez powodu. Miała dwa bziki – jeden związany był z higieną – mogła kąpać się pięć razy dziennie i ciągle było jej mało, drugi dotyczył tego, że uważała się za chłopca i często starała się mówić basem. Układała fantastyczne bajki.
Patrycja Borejko zwana Pulpecją – pięcioletnia dziewczynka, która wokół pulchnej buzi miała wijące się, złote loczki, przypominała barokowego aniołka. Była słodkim dzieciątkiem o silnym charakterze. Zdrowia, silna, o niezmąconej pogodzie ducha. Jej ulubionym eksperymentem było zatapianie różnych przedmiotów w wodzi i sprawdzanie czy toną.

Mila Borejko – mama czterech dziewczynek – Idy, Gabrieli, Natalii i Patrycji. Była drobna i bardzo szczupła. Miała nieco ponad czterdzieści lat. Na jej twarzy odbiły się troski codziennego życia. Była osobą miłą i dobrą, jednak apodyktyczną. Była niezłomnie oddana rodzinie i wypełniała obowiązki ponad miarę. Zazwyczaj kłótnie córek puszczała mimo uszu. W powieści trafia do szpitala z powodu problemów z żołądkiem.
Ignacy Borejko – filolog klasyczny i bibliotekoznawca. Był przygarbionym, posiwiałym rudzielcem o ciepłych brązowych oczach i subtelnym uśmiechu. Jego wrodzoną melancholię spowijał woal zadumy, pozwalający mu na izolację w domu zdominowanym przez kobiety. Często milczał, mówiąc ewentualnie do siebie. Unikał uczestniczenia w rodzinnych sporach. Nie miał zdolności technicznych.

Felicja Borejko – żona brata Ignacego, mama Joanny. Gotowała jak archanioł. Była atletyczną brunetką, z warkoczem owiniętym dookoła kształtnej głowy, z żywymi piwnymi oczami i nieco końską szczęką. Była gadatliwą wesołą ekstrawertyczką. Podczas choroby żony szwagra pomagała, gotując całej rodzinie obiad. Mobilizowała Borejków do pracuy i podziału obowiązków.
Józef Borejko – brat Ignacego. Był rudy i chudy, melancholijny jak brat.
Joanna Borejko – córka stryja Borejko, nie dostała się do Szkoły Baletowej i zaczęła naukę w Liceum poligraficznym. Była wysoką brunetką z pieprzykiem na policzku. Miała kulinarny zmysł. Bardzo przejmowała się swym wyglądem i na każdym kroku zważała, co powiedzą o niej inni.

Janusz Pyziak – osiemnastoletni, bardzo wysoki, barczysty szatyn o stalowych oczach, orlim nosie i niebezpiecznym uśmiechu notorycznego podrywacza. Był przystojny i pewny siebie. Gwiazda drużyny juniorów koszykówki. Podrywał dziewczyny z koszykarskiej drużyny, przyrównując każdą do kwiatu jabłoni. W rzeczywistości zakochał się w Gabrysi, jednak nie potrafił jej tego wprost powiedzieć, przyrównał ją do kwiatu kalafiora.
Aniela Kowalik – miała czarne włosy i oczy, była żywa jak iskra, nosiła wielkie okulary na nosie. Była pełna wigoru, żywiołowa, radosna i przyjacielska. Miała zdolności aktorskie, występowała m. in. w sztukach Szekspira. Lubiła być doceniana za swój artystyczny talent.
Robert Rojek zwany Robrojkiem – kolega Gabrieli. Rudy i piegowaty „facecik” z Liceum Poligraficznego. Zaopiekował się Gabrielą i jej młodszym rodzeństwem, gdy ich mama trafiła w noc sylwestrową do szpitala. Bezinteresowny, skory do pomocy nawet nie znanym wcześniej osobom.
Danka Filipiak, Paweł Nowacki – znajomi Gabrysi, członkowie Grupy Dyskusyjnej ESD.

Pieróg – nauczyciel fizyki, otyły i łysy. Nie wzbudzał w Gabrysi sympatii, choć był sprawiedliwy. Był typem służbisty, przestrzegał przepisów.
Dmuchawiec – wychowawca Gabrysi i klasy III b. Polonista. Siwy, potargany starszy pan o dobrodusznym, kpiącym uśmieszku. Znany był z niekonwencjonalnych metod nauczania. Nie dokuczał, nie stawiał dwój. Mówił zwięźle, jasno i dowcipnie. Stawał zawsze po stronie uczniów i bronił ich. Uczył o wartościach, takich jak współczucie.

Gadomscy, Łuczakowie – sąsiedzi Borejków.
Szczepańska – sąsiadka Borejków, która miała około sześćdziesięciu lat. Siwa, zaondulowana, starannie ubrana dama. Oczy miała okrągłe, czarne o nieruchomym, nieco dzikim spojrzeniu. Miała pretensje do Borejków o niezamykanie drzwi na klatkę oraz o głośne zachowywanie się. Znała zbyt wiele szczegółów z życia Borejków, by słyszeć wszystko jedynie przez ściany. Okazało się, że jest samotną osobą, która swój smutek i żal wyładowuje na innych. Dlatego doniosła na Borejkównę do dyrektora szkoły oraz na Borejków do Komitetu Blokowego.
Kaczmarek - członek Komitetu Blokowego, który nachodził Borejków po donosie Szczepańskiej. Wraz z Gabrysią odkrył źródło hałasów w piwnicy.



Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij






  Dowiedz się więcej
1  Kwiat kalafiora - streszczenie szczegółowe